Beni Niye Getirdin?

Hava soğuk ve keskindi.Üşüyor ve rüzgarı hissediyordum.En derinlerde.Kalbimdeki soğuklukta olabilirdi bu.Bilmiyorum.Köyleri pek sevmezdim. Ne bileyim itici yerlerdi işte. Tek bir avantajı vardı o da Doğa Ana ile birlikte olabilmek. İkizim buraya gelmemi ve kendisini gölette beklememi istemişti. Karlı havada amacı neydi acaba? Neyse yakında öğrenirdim. Ateşin ruhunu çağırmaya karar verdim. Isınmama yardımcı olurdu.

"Ateşin ruhu beni sarıp sarmala ve rüzgardan korunmamı sağla."

Gölete yürürken buzlu yolda kayıp düşmek üzereydim. İçimden bir küfür savurdum. Biraz ağır olmuştu sanki. Aman, neyse ne. Siyah,topuklu ayakkabılarım ıslanmıştı. Montumun yakasını kaldırdım. Havaya üfledim. Burnum kıpkırmızı olmuştu. Buluşma yerine vardığımda Cammie ortalıklarda yoktu. Beklemekten zarar gelmezdi sanırım. Eğer donup ölmezsem.

Katılımcılar: Cammie & Elisamarie Beverly

Dondurucu soğukta ilerliyordum.Savurucu rüzgar yüzüme karşı sertçe vuruyordu.Ama bugün burada olmamız benim için önemliydi.Ne olursa olsun...İkizimin beni takip etmediğini umuyordum.Gölette onu bulabilmeyi istiyordum.Oraya yaklaştıkça kalbim hızla çarpmaya başladı.Rüzgara meydan okurcasına adımlarımı sıklaştırıp gölete yaklaştım.Heyecanla o tarafa göz attığımda ikizimi gördüm.Evet oradaydı,o halde takip edilmemiş ve işimi başarıyla halletmiştim.Koşar adımlarla yanına geldim.Endişeyle "Ne yaptın ben yokken? sıkılmamışsındır umarım" diye sordum.

"Ne yaptın ben yokken? sıkılmamışsındır umarım?"

İkizimin neşeli sesini duyduğumda arkamı döndüm. Tıpatıp kopyam işte karşımdaydı. Keşke ayna gibi kullanabilseydim. Saçlarımın bozulup bozulmadığını merak ediyordum. Gerçi hava güzel değildi ki çoktan bozulmuştu büyük ihtimal. Somurttum ve ofladım. Bugün agresif günümdeydim. Cammie'ye sinirli bir bakış attım ve tek kaşımı kaldırdım. Anlamını biliyordu. Ayakkabımın ucuyla karla oynamaya başladım. Şekiller çiziyor, ruh halimi mutluya çevirmek istiyordum. Hafif gülümsemeye başladığımda ikizime tekrar baktım.

"Neden buradayız Cam? Merak ettim."

Sesim biraz çatallı çıkmıştı. Lise öğrencileri gibi konuşmak hoşuma gitmiyordu. Boğazımı temizledim ve öksürdüm. Hasta olmuştum sanırım. Lanet olsun! Zar zor toparlanmıştım, tüm keyfim yerle bir oldu.

İkizim sinirli olduğunda bunu belli ederdi elbette ve tabi ki şuan bana sinirliydi.Çünkü ona hiç bir şey demeden onu buralara kadar sürüklemiştim. Her zaman amacın ne olduğu merakıyla gelirdi yine öyle olmuştu.. Aslına bakılırsa biu sefer burada olma sebebimizi bilmesini istemiyordum.Bu onu daha çok sinirlendirecek olsada..

"Neden buradayız Cam? Merak ettim."

diyerek,her zamanki gibi adeta beni niye getirdin? diyordu.Bu soru üzerine içimi bir hüzün kapladı,sıkıntı bastı..Ne diyeceğimi bilemedim.Biraz bir şeyler mırıldanır gibi oldum.Ama içimden bir ses bunu açıklamamı söylüyordu.Bu benim sırrımdı! İçimi saran panikle ve biraz da önemli değil havası katmak amacıyla umursamaz bir tavır takıntım.

"Bunun ne önemi var Elis ? Hava iyice soğdu.."

Hava gerçektende çok soğuktu parmak uçlarımı hissetmiyordum.Kollarımı sıvazladım.

"..artık burdan gitmenin vakti geldi.Hadi!"

bunu derken tereddütlü bir sesle söylemiştim.İçimi saran korku ve telaşı belli etmek istemiyordum.Biz ikizdik görüntümüz aynı olabilir ama duygu düşüncelerimiz birbirimizden farklıydı.Yeteneklerimizde... aceleyle ikizimin koluna girdiğimde etrafı kolaçan ediyordum.

Mırıldandığını, bir şeyler söylemeye çalıştığını fark ettim. Ağzından çıkacak kelimeler mantıklı olmalıydı. İçimden,

"Lütfen,lütfen önemli olsun." dedim. Dua ediyor gibiydim. Aforoz olayı olmasa dindar bir Hristiyan bile olabilirdim. Tabi ki dalga geçiyorum.

"Bunun ne önemi var Elis ? Hava iyice soğdu.."

Yanlış mı duymuştum? Yoksa az önce boş yere beklememin nedensiz olduğunu mu söylemişti? Hiçbir sebep yok mu yani? Hiç mi? Sol gözüm seğirmeye başladı. Yapmacık bir şekilde gülümsedim. O kadar zorlanıyordum ki bunu yaparken. Cam hafifçe hareket etti. Gidiyor gibi bir hali vardı.

"..artık burdan gitmenin vakti geldi.Hadi!"

İnanmıyordum! Amacımız küçük bir gezi miydi yani? Mutlaka başka bir şey olmuş olmalıydı. İkizim boş yere kaçıyor olamazdı. Onu yanlış tanıdığımı hiç zannetmiyorum. Sakin kalmaya çalıştım.Kolundan sıyrıldım. Derin bir nefes aldım ve zor da olsa koşarak onu takip etmeye başladım. Büyük bir macera olsun istemiyordum çünkü bu ayakkabılarla hiçbir şey mümkün değildi. Neden giymiştim o zaman? Doğru ya Zac almıştı bunları. Zac... Neyse şu an o konuyu açmanın hiç sırası değil.

Dönüp arkaya bakmak istemiyordum.Orda olanlar,hatırlamak istemediğim şeylerdi.Bu yüzden aceleyle yürüyordum.Hatta şu ana kadar Elis'in kolumdan sıyrılıpta geride kaldığını hiç fark etmemiştim.Aslında şuan ne yapacağını bilmez,zavallı biri gibi kaçıyordum yalnızca.Neyden kaçıyordum? Neden kaçıyordum ? bunu ben de tam anlamıyla bilmiyorum sayılır. Ama yine de kaçmalıydım! Yavaştık..Araba daha bir kaç km öteydi.Normalde olsa şuan Elis ile uğraşır ufak şakalar yapar,kahkahalar atardım.Bippp! ne yazık ki şuan eğlence modumda değildim snırım bu ciddi bir şeydi en azından benim için. Dönüp Elis'e baktığımda ona onca giyme ikazında bulunmama rağmen beni dinlemeyip giydiği topuklu ayakkabılarıyla hızıma yetişmeye çalışıyordu.Sanırım bu düşünceler beni alıp götürmüştü.Nasıl,nereye,hangi hızla gittiğimin farkında bile değildim.Duraksadım kardeşimin bana yaklaşmasını bekliyordum.O sırada Elis'e dikkatlice baktım.Evet tıpkı ben! Ama ben büyü yapmayı o kadar sevmiyorum.Elis bu konuya her zaman daha ilgilidir.Babamı hiç hatırlamasam da bence Elis babamın yeteneklerini taşır nitelikteydi.Bense onları kullanmaya korkuyordum zaten kullanmaya o kadar da istekli değildim.Ama bugün istemediğim bir şey gerçekleşti... Gözümü sıkıca yumdum.Tekrar hatırlamak istemiyordum.Gözümü açtığımda Elis yanıma gelmiş bana bakıyordu.Bana baktığını fark edince gözlerimi kaçırdım.Dudaklarımdan yalnızca
"Hadi acele et" kelimeleri döküldü.

Hızına yetişmek imkansızdı. İstediğinde ne kadar sürat yapabildiğinin farkında değildi galiba. Koşu maratonlarında aranan yarışmacı olabilirdi. Tüm bu karmaşıklık sırasında gülümsedim. Hala neşeli şeyler düşünmeye çalışmam aptalcaydı fakat bu halimin bana daha çok yakıştığını biliyordum. Yine liseli moduna geçmiştim. Acaba böyle mi gülsem yoksa şööle mi?

Durakladım ve ellerimi karnıma bastırdım. Midem de gurulduyordu. Açtım ve acilen bir şeyler yemem lazımdı. Eğer Cam durmayı başarabilirse ona en azından bir sandviç yemeye hakkım olup olmadığını soracaktım.

"Hadi acele et"

Şaka mıydı bu? Yeterince hızlı değil miydim yoksa? Tempomu artırdım, kafamdaki düşüncelerle başa çıkmaya çalıştım. Bir sürü soru soruyordum kendime. Susmalıydım. Belki onlar fısıldar, bana ne yapmam gerektiğini söylerdi. Beynimi susturmak zorundaydım. Gözlerimi kapattım. Koşarken bunu yapmak aptalcaydı ama yapmıştım işte. Bir ses duydum.

"Sadece ikizini takip et."

O öyle diyorsa öyle olmalıydı. Sağolun sezgiler ya da diğer faktörler. İçgüdülerimi dinlemek istiyordum ama son bir sorum vardı. Nefes nefese,yanaklarım al al olmuş bir şekilde,

"Daha gelmedik mi?" dedim. Bunu söylemeye hakkım olduğunu düşünüyordum.

Normalde "Daha gelmedik mi?" sorusuna evet,hayır,az kaldı gibi cevap seçenekleri mevcuttur.Benim için değildi.Ben sorusuna soruyla cevap vermiştim.Daha doğrusu sorusunu aldırış bile etmemiştim.Aniden duraksayıp

"En son ne için büyü yaptın?"

diye sordum.Sanki hakaret etmişim gibi yüzüme bakıyordu..şaşırdığı açıktı.Ama doğru cevaba ulaşmak için ufak cevaplara ihtiyacım vardı.İçimde hissettiğim endişe büyük bir yumruya dönüşmüştü adeta.Yalnızca Elis'in bana cevap vermesini istiyordum.Korku dolu gözlerle ona baktım.Cevabını beklerken korkunun ateşi beni sarıyordu.Nerde olduğumuzu unutuyor ve soğuğu hissetmiyordum bile...

"En son ne için büyü yaptın?"

Garip. Yani soruyu sorması garip değildi elbet. Bu durumdayken böyle bir şey söylemesi tuhaftı. Neler saklıyor hiç anlamıyordum. Bana anlatması gerekmez miydi? Belki de kötü bir sürprizdi. Bekleyip görecektim.

Sorunun cevabını düşünmeye başladım. Orada, küçük ve eski bir köyde bir şeylerden kaçmak için uğraşırken en son ne için büyü yaptığımı hatırlamaya çalıştım. İç çektim. Ne zamandı acaba? İki saat önce? Dün?
Soğuktan çatlamış ellerimi yanaklarıma değdirdim, saçıma hafifçe dokundum. Hatırlıyordum elbet ama nasıl söylenirdi ki?

"Şey... Birine zarar vermek için. "

Öfkeli biri değildim ama sinirlendiğimde ne yaptığımı bilmiyordum. O da bu anlardan bir tanesiydi. Çalıştığım barın girişinde bir kız bana çarpmıştı. Yere yığılmış, dizim acımıştı. O ise özre bile gerek duymamıştı. Yumruklarımı sıkmıştım ve kızın yere düşüp acıdan kıvranmasını hayal etmiştim. Hayal ettiğimden fazlası oldu. Kız komaya girdi. Pişmanlık duymuyorum. Hala. Öfkenin gücünü damarlarımda hissetmek mükemmel bir his. Anımsadıkça eğleniyorum hatta.