Rutin bir gün daha...

Uyandı Rodrigo, hayallerin o sıcak ve tatlı dünyasından bir kez daha ayrıldı. Gözünü aralamak istedi ama güneş göz kapaklarını şefkatle okşuyor sanki onu yatağa hapsediyordu. Sonra birkaç kapı tıkırtısı... O da ne! Neşeli bir ses ve tatlı bir öpücük... Bir melek dokunmuşcasına gözlerini açtı ve kızı oradaydı. Annesiyle birlikte gülüşüp ona tatlı nameler yağdırıyor, üstünden bir türlü atamadığı yorgunluğunu bir az olsun unutturmaya çalışıyorlardı. Evin her bir yanına yayılmış taze pişmiş yumurta kokuları... Açlık onun en büyük zaaflarındandı. Bir an önce kalksam da karnımı doyursam diye içinden geçirdi. Kalktı ve terliklerini giydi, üstünü düzeltti ve onlara gidip masaya oturmalarını söyledi. Onlar gidince Rodrigo da üzerindeki pijamaları çıkardı ve dolaptan, yılların eskitemediği simyacı üniformasını çıkardı. Yepyeni yıkanmış ve ütülenmişti. Yavaşça geçirdi üzerine üniformayı. Düğmelerini ilikledi, saçını düzeltti. Artık kahvaltıya oturabilirdi.
Masaya yöneldi ve sandalyesini çekip oturdu. Karısı yemekleri koyuyor, kızı da büyük bir mutlulukla limonatayı dolaptan çıkarıyordu. Sonra hep beraber giriştiler yemeklere.