Lee Nehrinin Duru Nostaljisi

''Sıkıldım, yıkıl karşımdan.'' Rengini güllerden almış, tadını cennetin en sulu çileğini kıskandırmak istercesine tarifsiz kılan dudaklardan dökülen otoriter, lakin erkek dişi ayrımı yapmadan bulunan her varlığın başını döndürmeyi amaç edinmiş tını yankılanmıştı usulca kahverengi tonlarının hakim olduğu taş duvarlı odada. Eski bir Yunan heykelini andıran, adonis kaslarının tüm ihtişamıyla taçlandırılmış erkeğin çıplak bedeni kasılmıştı bir anda beklemediğini bir oğlan çocuğunun masumane tepkilerini andırırcasına. Yeşil renkli gözleri, usulca yatağın diğer tarafına çevrilerek kendisine hitap eden tanrıçanın söylediklerindeki ciddiyeti tartmıştı oysa bedenlerin ötesini, ruhları gören gözler kendisinden çok uzaklara çevrilmiş durumdaydı. Heykel usulca doğruldu yataktan, bedeninin alt kısmına yatağın üzerinde asaletin simgesi olarak bulunan bordo renkli ipek kumaşı doladı usulca. Sırtını Eleanore'a dönmeye cesaret edemeyerek ve sadakatinin sonsuza kadar ona ait olduğunu anlatmak istercesine geri geri yürüyerek çıktı gitti odadan. Menekşe cadının umurunda değildi bu saygı gösterileri, tıpkı bedenini tatmin etmesi için seçtiği ve az önce kovduğu bedenin adı misali. Uzun kirpikli bakışlarında varlığını sürdüren duygunun adını koymak zordu. Beklemekten sıkılmış mıydı yoksa umutsuzluk mu hakimdi ruhuna? Hayır. Düşüncesi dahi biçimli kaşların çatılarak cadının yüzünde bir çoklarının korktuğu o ifadenin oluşmasına sebep olmuştu. Eleanore kazanacaktı. Menekşe cadının zaferi asırlar boyu konuşulacaktı. O bir efsane olarak anılacaktı, tıpkı şu anda anıldığı gibi. Geçmişe hakim olmak mümkün değildi belki lakin geleceğin avucunun içinde şekilleneceğini düşünmek dudaklarında muhteşem bir tebessümün belirmesine sebep oluyordu. Cadı kendisine engel olamayarak kahkaha atmaya başladı, malikanenin her tarafından duyulabilen bu kahkaha karşısında çalışanlar korkuyla titremekten alamadılar kendilerini. Acıtan bir güzelliği vardı bu varlığın.

İnsanlar... Var olduklarını bilmek bile bir faninin bedeniyle kalıplaşmış yüce ruhunu sıkıntıya boğarken onlarla karşılaşmak öfke nöbetleri geçirmeye varana kadar sorunlar yaratıyordu kendinde. Onlardan uzaklaşmalıydı, belki de bu yüzden bulmuştu kendisini usulca kıyılara vuran tatlı Lee nehrinin kenarında. İpekten dalgalar misali omuzlarından düşen kahverengi saçları siyah renkli bir pelerinin kapüşonu ile gölgelenmişti. Viktoryan tarzı bordo renkli elbisesi ileriye doğru attığı her adımla karanlık bir perdenin arasından göz kırparcasına ortaya çıkıyordu. Adımlarının kendisini nereye götüreceğinden emin değildi, oysa hislerini takip ettiği her vakitte başına hoş olmayan şeylerin geldiğini tecrübe etmişti uzun ömrü boyunca. Bakışlarında büyüleyici bir umursamazlık taşıyordu bir kez daha, yakınlarından gelen çocuk sesleri kulaklarına ulaştığında da değişmemişti bu durum. Büyük bir asaletle, çok fazla çevrilirse kırılacakmış gibi narince çevirmişti başını seslerin kaynağına doğru. Adımlarının bir kez daha kendisini yönlendirdiği yerden ötürü ayıplarken önünü alamamıştı içine doğan duygularının. Bir ağacın altında, şu anda olduğu kişi olması yolunda en büyük emeği harcamış ve muhtemelen bunun için her geçen gün eğer var olduğuna inandığı bir tanrı varsa ona lanet okuduğuna emin olduğu kişi oturuyordu usulca. Kendi inanışına göre ise, tanrı kendisiydi. Nyks'in tek ve yegane reerkarnasyonu olduğuna dair inanışı tüm bedenini sarmalamış durumdayken bakışlarında doğuştan var olan kontrolcü ve etkileyici parıltıyı buna bağlamak çok yanlış olmamalıydı. İleriye doğru birkaç adım attı fani bedene sıkışmış tanrıça, akabinde konuşmaya başladı saf bir karanlığın sarmaladığı yumuşak sesinin, ustasının kulaklarında çınlamasına izin vererek. ''Duyduğuma göre peşime takılan bir kurt sürüsü varmış, onlardan biri olmadığına adım gibi eminim, onlar gibi değilsin Etta'm. Senin geleneklere ve eskiye muhteşem bir bağlılığın var.''

Yine o bakış. Çırak bir cadı iken ne yanlış yaptığı iksirler korkuturdu kendisini ne de ölü bedenler. İnsanlar dahi midesini bulandırmaktan çok uzakta iken iliklerinde bir titreme yaratan, ruhunu daraltan tek şey bakışlarıydı afili cadının. Tuhaftı aslında, cehennemin çukurlarını cennet sayabilirdi ne peşindeki kurt sürüsü korkutuyordu kendisini ne de başarısızlık fikri. Cadı, hiçbir korkusunun olmayacağını söyleyebilecek kadar dik kafalı iken kendisini herkese inandırabilirdi belki oysa en başta kendisi olmak üzere kandırıyordu her bir bireyi. Bakışlar ya da bakışların ardındakiler. Dudaklarını ısırmak gibi bir girişimde bulunmak zayıflığını gösterecekti bu yüzden çattığı kaşlarla beklemekteydi usulca dökülecek kelimeleri. Beklediği gerçekleşmedi, aldığı şey kelimelerden ziyade tenin tene teması idi. Hafifçe yana çevrilmiş yüzüne irice açılmış gözleri eşlik ediyordu soğuk rüzgar etraftaki birkaç çöpü havalandırdığında. Rüzgarı yanağında hissedebiliyordu, zonklamayı da. Kelimeler zihninde yankılanıyordu elbet oysa duymaktan çok uzaktaydı zira gözlerini kırpmak dahi imkansız gibiydi o anda. Sonra kendisine yakışanı yaptı menekşe cadı. Eliyle usulca yanağını tuttu ve histerik sayılabilecek bir biçimde titremeye başladı narin omuzları. Hıçkırıyordu, hıçkırıklar önce hafif kıkırdamalara hemen ardında da etraftaki tüm huzuru kaçıran muhteşem kahkahalarına başlamıştı cadı. Yüzsüz mü oluyordu bu derece eğlenebildiği için yoksa başka bir şey mi? Sesler etraftaki tüm kuşları kaçırırken yukarıya doğru yükselmiş inci misali parlayan çenesi inmişti asaletle bir kez daha aşağıya. Dudakları nihayet birbirine kavuşmuş, sesler içinde yankılanmak ile devam etmeye başlamışlardı yolculuklarına. Birkaç saniye daha, hemen ardından siyah kapüşonunu geriye düşürecek biçimde saçlarını geriye savurmuş ve gerinmişti cadı muhteşem tebessümüyle. Ne yaptığının fazlasıyla farkındaydı.

Bir anda yok olmuştu az önceki neşeli varlık. Efsunları barındıran gözlerindeki mutluluk ifadesi sönmüş, dudaklarının kıvrımlarında alışık olmadıkları bir tebessümü barındıran mimikleri normal hallerine dönmüştü. Cadı ürkütücü bir boşlukla bakıyordu şimdi, tıpkı ustasından öğrendiği gibi. Birçoklarını bu şekilde kontrol edebilmişti, şimdi ise belki de asla kontrol edemeyeceği ve belki de kendisine gerçek anlamda zarar veremeyecek olan tek cadının karşısında dikilirken takmıştı bu maskesini. Hoş, maske olanın hangisi olduğunu seçebilmek zordu. ''Gölgeden hayaller mi? Ben sadece layık olduğumu alıyorum yaşlı cadı.'' Sesi en az bir ölü misali donuk çıkarken etrafında yankılanan karanlık aura seçilebiliyordu kolaylıkla. Uzun kirpikli gözlerini kırpıştırdı bir kez daha konuşmaya başlamadan önce aralık dudaklarının eşliğinde. ''Yapabilecek gücümün olduğunu biliyorsun ve bundan endişe ediyorsun. Son haberler kulağına geldi değil mi Etta? Felsefe taşı ile ilgili olandan bahsediyorum.'' Durup karşısındaki cadının tepkisini bekleyebilecek kadar sabırlı ya da düşünceli bir varlık olmadığı yeteri kadar ortada olmalıydı. Ayın muhteşem parlaklığına sahip uzun parmaklı narin eller usulca gezinmeye başlamıştı acıyı tatmış yanağında. Konuşmaları karşısında duran bir varlığa hitap olmaktan ziyade kendi kendisiyle konuşmaya benziyordu artık yapılan bir temkin misali. ''Bana tapıyorlar. O taşa sahip olduğumda ise karşımda hiçbir kuvvet kalmayacak. Boş hayaller mi? Şu anda bulunduğumuz durumda, sence de benim kellemi isteyen cadıların hayalleri daha boş sayılmaz mı?''

Karşısındaki cadının sahip olduğu gücün böylesine saplantılı fikirlerle çevrelenmiş olduğunun farkındalığına varan bedeni kaskatı kesilmişti o an için. Yumruk yaptığı elleri miydi sinirlenmeye başladığını ifade eden yoksa kısılmış gözleri miydi hedefine odaklanmış bir biçimde gören? Gül renkli hoş dudaklarından dökülebilecek her türlü saygısız cümleyi, kelimeyi, heceyi ve hatta harfi yutmalıydı sırf şu Dünya'da asla değişmemesi gerektiğine inandığı o mecazi şeyi korumak adına. Saygı ya da vefa değildi düşündüklerini destekleyen hissi, aile bağı idi. Zeus'un bile doğumundan ölümüne korktuğu Athena'yı önce yuttuğunu, akabinde en sevdiği evladı haline getirdiğini anımsarken tebessüm yayıldı dudaklarına Nyx'in. Aile sıfatını yapıştırmayı göze alabileceği tek kişi karşısında dikiliyor ve kendisine, kendisinin sonunu getirebileceğini söylüyordu öyle değil mi? Siniri rüzgarlarla birlikte savruldu, yüzündeki ifade konuşmanın temasına hiçbir şekilde uymayacak bir huzur içeriyordu. ''Zeus, Athena'yı onu yok edebileceği ihtimalini bile bile bağrına basmıştı.'' Bunun ne demek olduğunu açıklama gereğini duymadı kendisinde zira Etta, bilge cadılardan biri olarak söylenmeyen şeylerin belki de en çok farkında olan kişi olmuştu her daim. Eleanore, gözlerini kapatarak başını iki yana salladı aklına getirdiği fazlasıyla iyimser ve gerçekleşmeyeceklerine emin olduğu halde hala küçük bir kız çocuğu misali inanmaktan vazgeçemediği, kendisinin tek zayıf noktası olan fikirlere. Onun gerçek ailesi değildi, bir anne ya da ablanın desteğini beklemek saçmalık idi.

''Eğer ölüm beni de yanına alacaksa ona kollarımı açacağım Etta ve yüzümde en baştan çıkarıcı ifademle kucaklayacağım onu. Ölüm varlığım ile şereflenecek ve ölüm olmaktan çıkacak belki de, bir tanrıçanın ölümü onu kutsal kılacak. Herkes değişmekten korkar yaşlı cadı, biliyorsun öyle değil mi? Ölümde beni aldığı takdirde karşılaşacağı değişimin farkında ve sana bir sır vereyim; bundan deli gibi korkuyor.'' Azrail ile dalga geçmek ne ilk defa yaptığı bir şey idi ne de son. Ölümün ellerinden tekrar tekrar kurtulduğu anlar gözünün önünden geçerken aslında tüm hayatı boyunca onunla vals yaptığı fikri gittikçe daha fazla yatıyordu zihnine. İki eski sevgili gibiydiler, birbirlerini sürekli kovalıyor lakin birbirlerine tam olarak kavuşacakları o anın muhteşem olmasını istediklerinden hiçbir şekilde birbirleriyle özlem gidermiyorlardı. Karşılıklı durmuş dans ediyorlardı, zamanı geldiğinde ya Eleanore ölümü ellerinin arasına alacaktı, ya da ölüm onu sonsuza kadar kucaklayacaktı. ''Valide, olduğunuz yerden cidden memnun musunuz bu kadar? Hiç, her şeyin başka türlüde ilerleyebileceğinin hayalini kurmadınız mı? Ben hayal ediyorum öyle ki hayaller zihnimden çıkmıyor artık. Lakin lafla gemi yürümüyor, düşüncelerimin hayallerden ibaret kalmasındansa onları elde etmek adına savaşıyorum ve görüyorsun ya kazanıyorum! Ben bir efsane olacağım, hadi ama Etta söyle bana. Hiç mi bir hayalini gerçekleştirmek adına hayatını tehlikeye atmadın, hiç mi hayatında bir şeylerin değişik olduğunun hayalini kurmadın?'' Cadının yüz ifadesi ciddi idi ne var ki son söyleyeceklerindeki ufak alayı vurgulamak adına tebessümü genişlemişti. ''Arada beni eğitmemiş olmayı dilediğini tahmin edebilirim mesela?''

Havada gezinen onlarca fikir, birbiriyle yarışmaya çalışan iki büyük ruh. Derince iç çekti cadı omuzlarına yüklenen sorumluluklardan bunalmış gibi bir ifade ile. Bir tanrıçanın cidden fikir yürütmesi mi gerekiyordu yoksa her şeyin önüne serili olması mı gerekiyordu? İkinci seçenek çok daha akla yatkın gelirken sıkı korsesi sebebiyle kendisinde çok barınamayan nefesi dudaklarının arasından bir ıslık misali akıp gitmişti. ''Kelebek benim Valide, bu konuyla ilgili söyleyeceğim son şeyde budur.'' Belki de saygısızlıktı seçtiği kelimelerin sözlükteki karşılığı lakin kendisi gibi tahammülsüz biri için fazla bile dayanmıştı Eleny. Kulakları cadının söylediklerinde, gözleri ise bakmakta olduğu varlıkta idi. Güneş tepeleri terk ederken tek başına dışarı çıkan bir çocuk öyle mi? Dudaklarında var olan kibir ifadesinin altında öfke yatıyordu bir nevi. ''İnsanlar. Onlardan nefret etmek için o kadar sebebim var ki. Görüyor musun? İçinde bulunduğumuz zamanı, biz kudretli cadıların varlıklarını ret ederek çocuklarını bu saatte etrafa salabiliyorlar.'' Dudaklarındaki tebessüm öldürücüydü belki de, sıktığı yumrukları bunun kanıtıydı. ''Kendilerini ne zannediyorlar?'' Menekşe renkli gözlerde çakan yıldırımlar felaketlerin mi habercisi idi? Gözlerini kapattı sinirlerini kontrol etmek ister gibi, bir çok şey vardı etrafında kendisini kızdırmaya çalışan, en ufak hatasıyla birlikte ayağının kaymasına sebep olmaya niyetlenmiş kişiler... Onlara pabuç bırakmamak adına kontrol etmeliydi duygularını, zira öfkesi, sevgisi, inançları... Kontrol edemediği her şey yıkımı getirirdi ve dolaylı yoldan yıkım istiyor olsa dahi, Eleanore işlerini düzgün yürütmeyi sevenlerdendi.

Ağaçlar arasındaki mesafe yok denecek kadar azdı ve çocuk hızlıydı. Sağlıklı beslendiğinin en güzel işareti olan kırmızı yanakları, havanın tatlı soğukluğu ve acele etmesinin verdiği adrenalin ile iyice kızarmışlardı. Bihaberdi etraftaki kötü kurtlardan zira bir nebze olsun cinlik yapabiliyor olsa hissederdi geceyi lanetleyen yaratıkların susmakta olduğunu. Onlar susuyordu zira daha lanetli iki varlık geziniyordu oyun alanlarında. Hiçbiri onlara kafa tutacak kadar güçlü değildi, susmak hayırlarına idi zaten. İlerledi çocuk ormanın derinliklerine, gideceği yere vardığında ise yapacağı işi yapamadan kalakalmıştı öylece. Ayın, ağaçların arasından açıklık bulduğu bir yerin altında, ağaçlardan birine yaslanmış bir silüet idi dikkatini çeken. Bir beden idi tüm varlığı ile karşısındaki oysa ışık tatlı bir oyun oynar misali sadece açıktaki boynuna çarpıyordu heykel misali hareketsiz kalan kusursuz varlığın üzerinde. Bulutlar geçiyordu belli ki ayın önünden zira gittikçe yayılmaya başladı ışık öyle ki önce bir ırmağı kıskandıracak şekilde çağlayan uzun saçlar, sonrasında da yumuşaklığından kimsenin şüphe duyamayacağı, insanı kendisine hayran bırakan bir tebessümle kıvrılmış dudaklar çıkıyordu ortaya. Gözler kapalıydı, çocuk, çocukluğunun verdiği bir şapşallık ile ilerledi öylece dikilmekte olan bedene doğru. Oysa kısa sürecekti keşif gezisi zira bıçak misali keskin bakan menekşe rengi gözler açıldığında olduğu yerde kalakalmıştı ufak beden. Adım atmaktan aciz, ne yapacağına karar verememiş bakışlara karşılık tebessümünü keskinleştirdi cadı ve sitem etti ağaçların gölgelerinden tarafa; ''Çocuklardan hiçbir zaman haz almamışımdır, oysa sen her daim onlara bir sempati beslemiştin. Yanılıyor muyum Valide?'' Göğüslerinin altında kavuşturduğu kollarını bozmadan gözlerini aya doğru çevirdi cadı, akabinde kapattı onları aklından geçenleri vurgulamak ister gibi; Yıldızlar ve ayın dizilimi bu çocuğun kaderini belirlemişti. Bakire toprağa bir bakirin kanı dökülecekti.